Przyszła na świat w 1584 roku pod Krakowem w średnio zamożnej rodzinie szlacheckiej. W wieku 16 lat została wydana za mąż za Jana Czeskiego. W wieku 18 lat wstąpiła do Arcybractwa Miłosierdzia, założonego przez ks. Piotra Skargę. Jej mąż zmarł po 6 latach małżeństwa. Nie mieli dzieci. Mimo nacisków, a nawet porwania w celach matrymonialnych, postanowiła pozostać wdową do końca życia. Zapragnęła poświęcić się formacji młodych kobiet. Z żelazną konsekwencją zaczęła planować i organizować ośrodek dla dziewcząt.
Przeznaczyła na ten cel spory majątek, którym dysponowała, przekazując go na dzieła dobroczynne i kult. Obdarowywała hojnie klasztory i kościoły Krakowa i okolic, tysiąc florenów ofiarowała na ołtarz loretański w kościele Mariackim w Krakowie, była dobrodziejką Domu Profesorów Ojców Jezuitów przy kościele św. Barbary, a także kilku innych kościołów w mieście, fundowała Msze św. ku czci Najświętszej Maryi Panny. Wykupiła kamienice na ul. Szpitalnej w Krakowie i rozpoczęła ich remont. Był on wielokrotnie przerywany z powodu braku funduszy oraz nawrotów zarazy. Sama mieszkała u Sióstr Karmelitanek. Poświęciła się pracy wychowawczej, a pomysł na dalsze życie musiał zrodzić się po wnikliwym odczytaniu znaków czasu, w którym żyła.
Wiek XVII był dla Rzeczypospolitej niespokojny, przetoczyło się przez nią blisko kilkadziesiąt wojen – począwszy od niewielkich konfliktów granicznych z sąsiadami aż po potop szwedzki. Plagą dla ówczesnych Polaków były nie tylko wojny, ale też epidemie dziesiątkujące miasta i wsie oraz klęski żywiołowe. Po każdej klęsce zostawała wielka liczba sierot i tymi dziećmi postanowiła zaopiekować się Zofia Czeska. Po wielu staraniach dom rozpoczął działalność w 1526 roku. Rok później Ojcowie Jezuici oraz przedstawiciele biskupa dokonali wizytacji ośrodka, nie znajdując niczego złego. Byli zdziwieni liczbą dziewcząt, które się tam kształciły. Otrzymał on nazwę Domu Panieńskiego Ofiarowania Najświętszej Mary Panny. Zofia Czeska została jego przełożoną. Była to pierwsza w Polsce zorganizowana szkoła żeńska. Matka Zofia do końca swojego życia oddawała się posłudze wychowawczej i nauczycielskiej, pełniąc w założonym przez siebie Instytucie obowiązki przełożonej, wychowawczyni i nauczycielki. Zabiegała też o prawne i materialne zabezpieczenie. Starała się o nadanie Instytutowi charakteru zgromadzenia zakonnego, jednak nie dokończyła dzieła, bowiem 1 kwietnia 1650 roku zmarła w opinii świętości. Zgromadzenie, znane dziś jako Siostry Prezentki (od słowa „ofiarowanie”), zostało zatwierdzone 10 lat później.
Błogosławiona Matko Zofio, wspieraj nas i wstawiaj się za nami, by każdy dzień naszego życia jaśniał blaskiem zmartwychwstałego Pana i był odpowiedzią na Boże wezwanie do miłości.
ks. Łukasz Kadziński