Święta Marta pochodziła z Betanii, miasteczka położonego na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, w pobliżu wioski Betfage, odległego od Jerozolimy o ok. 3 km. Należała do rodziny, którą Chrystus darzył przyjaźnią. Daje o tym świadectwo św. Jan pisząc w Ewangelii: „A Jezus miłował Martę i siostrę jej Marię i Łazarza”(Jan 11,5).
Wiemy, że często gościła wraz z rodzeństwem Jezusa w swoim domu, że była osobą szczególnie zatroskaną o dobre wypełnienie obowiązków, troszczącą się o wiele, gdy przyjmowała gości. Jezus wkraczając w to, wskazał jej, że nie tylko to jest ważne, dał naukę o wartości modlitwy. Marta jest również osobą, której wiara i ufność złożona w Bogu nie ustawała wobec trudnych sytuacji. Po śmierci Łazarza nie miała pretensji do Jezusa, mimo iż wiedziała, że gdyby Jezus przyszedł wcześniej mógłby go uzdrowić i jej brat by żył. W pokorze przyjęła to, co się wydarzyło. Tak wtedy powiedziała Chrystusowi: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga”. Zaś chwilę później gdy Jezus powiedział o sobie, że jest zmartwychwstaniem i życiem, Marta dała świadectwo wiary w Jego bóstwo i wyznała: „Ja mocno wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat”.
Dalsze losy rodziny z Betanii nie są znane. Według legend była świadkiem śmierci Jezusa na krzyżu i gościła Go przed Jego wniebowstąpieniem. Gdy żydzi prześladowali chrześcijan po wniebowstąpieniu Chrystusa, zamknęli Łazarza wraz z siostrami na statku pozbawionym steru i puścili na morze, chcąc w ten sposób skazać ich na śmierć. Strzeżeni przez Boga jednak szczęśliwie dopłynęli do wybrzeża Francji, gdzie spędzili resztę swego życia – Łazarz jako biskup Marsylii, a Marta i Maria prowadząc życie pustelnicze. Przed śmiercią prosiła, aby ją wynieść z izby, żeby mogła patrzeć w niebo. Położono ją na ziemi posypanej popiołem i czytano jej Ewangelię św. Łukasza. Odeszła do Pana przy słowach „Ojcze, w ręce Twoje polecam ducha mego”.
Na Wschodzie cześć św. Marty datuje się od wieku V, na Zachodzie – od wieku VIII. Już w wieku VI istniała w Betanii bazylika na miejscu, gdzie miał stać dom Łazarza i jego sióstr.
W ikonografii św. Marta przedstawiana jest w skromnej szacie z pękiem kluczy za pasem, czasami we wspaniałej sukni z koroną na głowie. Często pojawia się na obrazach również z siostrą, św. Marią. Są prezentacje, w których prowadzi smoka na pasku lub kropi go kropidłem. Nawiązują one do legendy, iż pokonała potwora Taraska. Jej atrybutami są: drewniana łyżka, sztućce, księga, naczynie, różaniec.Jest patronką gospodyń domowych, hotelarzy, kucharek, sprzątaczek i właścicieli zajazdów.