Święta Kinga, węgierska królewna, córka króla Beli IV, księżna małopolska, urodziła się 5 marca 1234 r., a zmarła 24 lipca 1292r. Była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej oraz bł. Jolanty.
O jej pobycie w domu ojca niewiele wiadomo. Gdy miała 5 lat, odbyło się jej pierwsze spotkanie z księciem Bolesławem. Wzrastała na polskim dworze otoczona dygnitarzami świeckimi i duchowymi. Szczególny wpływ miały na nią matka Bolesława, księżna Grzymisława oraz jego starsza siostra Salomea, (która została błogosławioną). Jej postępowanie względem ubogich wynikało z poznania duchowości franciszkańskiej. Opowieści o św. Franciszku i św. Klarze stały się wskazówkami dla jej postępowania. Tak wychowywana rozpoczęła pracę nad sobą, starała się zniszczyć w sobie ziemskie skłonności, stłumić zmysły i przypodobać Bogu. Na dworze uczyła się także pisać, czytać, poznawała łacinę i podstawowe prawdy wiary chrześcijańskiej, życie przodków własnych oraz męża. Zajmowała się także haftowaniem ornatów i innych szat kościelnych.
Gdy święta miała 13 lat odbyła się uroczystość zaślubin. W czasie wesela jednak często odchodziła w odosobnione miejsce, by polecać Bogu swoją dziewiczość. Pragnęła pójść w ślady świętych dziewic. Dużo się modliła, w ciągu dnia zachodziła do kapliczki, odmawiała sobie przyjemności, a nocami czuwała. Równocześnie starała się wspierać męża we władaniu Księstwem. Podsuwała księciu odpowiednie myśli i postanowienia w najważniejszych sprawach. Czuwała, aby jego stosunek do poddanych był sprawiedliwy i zaspokajał ich potrzeby. Czasem nawet sama angażowała się w sprawy sądowe, by bronić wdowy, sieroty i ubogich. W ten sposób chciała służyć Chrystusowi.
Podczas najazdu Tatarów oddała na potrzeby wojenne cały swój, olbrzymi posag – 40 tys. grzywien, co można przeliczyć na 3,5 miliona złotych. Część z nich została przeznaczona na odbudowę zniszczonych miast, kościołów i klasztorów. Hojnie wspierała katedrę krakowską, klasztory benedyktyńskie, cysterskie i franciszkańskie. Ufundowała kościoły w Nowym Korczynie i w Bochni, a prawdopodobnie także w Jazowsku i w Łęcku. Do Krakowa sprowadziła z Pragi Kanoników Regularnych od Pokuty i wystawiła im kościół św. Marka. Do Krzyżanowic nad Nidą sprowadzono norbertanki, gdzie im wystawiono kościół i klasztor. W Łukowie książę Bolesław osadził templariuszy. Swojej siostrze, bł. Salomei, Bolesław pozwolił i dopomógł wznieść w Zawichoście kościół, klasztor i szpital.
Św. Kinga w sposób istotny przyczyniła się do przeprowadzenia kanonizacji św. Stanisława ze Szczepanowa (1253). To ona wysłała do Rzymu poselstwo w tej sprawie i pokryła koszty związane z tą misją. Gdy sprowadzono relikwie tego świętego, sama je obmywała w winie i umieszczała w drogocennych relikwiarzach.
Gdy 7 grudnia 1279 r. umarł w Krakowie książę Bolesław Wstydliwy, św. Kinga poczuła się wolna, odrzuciła propozycję władzy i postanowiła zająć się wyłącznie sprawą zbawienia własnej duszy i wstąpiła do zakonu klarysek. Będąc w zakonie wpłynęła na decyzję nowego władcy, aby ufundować klasztor na ziemi sądeckiej. Jej starania były skierowane na budowę i wspieranie materialne tego klasztoru, do którego sama należała, choć śluby złożyła dopiero po 10 latach – 24 kwietnia 1289 r. W Starym Sączu spędziła 12 lat, poddając się surowej regule i znosząc cierpienia, którymi Bóg ją doświadczał. Gdy choroba przykuła ją do łóżka, w jej celi codziennie była odprawiana Msza św., gdy zaś cierpienia ustępowały, szyła odzież dla chorych, ubogich i sierot.
Wyczuwając, że zbliża się śmierć wypowiedziała wobec sióstr testament. Napomniała siostry, by pokładały ufność w Bogu, darzyły Go nadzieją, a siebie nawzajem traktowały z życzliwością i zrozumieniem. Zmarła 24 lipca 1292 r. w Starym Sączu. Jej beatyfikacja nastąpiła za pontyfikatu papieża Aleksandra VIII. Dokonano jej po długim procesie kanonizacyjnym dnia 10 czerwca 1690 r. Kult bł. Kingi znacznie wzrósł po jej beatyfikacji. Benedykt XIII przyznał jej tytuł patronki Polski i Litwy (31 sierpnia 1715 r.), jest także patronką diecezji tarnowskiej.
Kanonizacji Kingi dokonał św. Jan Paweł II, w Starym Sączu, dnia 16 czerwca 1999 r. Mówił wtedy między innymi: Mury starosądeckiego klasztoru, któremu początek dała św. Kinga i w którym dokonała swego życia, zdają się dziś dawać świadectwo o tym, jak bardzo ceniła czystość i dziewictwo, słusznie upatrując w tym stanie niezwykły dar, dzięki któremu człowiek w sposób szczególny doświadcza własnej wolności. Tę zaś wewnętrzną wolność może uczynić miejscem spotkania z Chrystusem i z człowiekiem na drogach świętości. U stóp tego klasztoru, wraz ze św. Kingą proszę szczególnie was, ludzie młodzi: brońcie tej swojej wewnętrznej wolności! Niech fałszywy wstyd nie odwodzi was od pielęgnowania czystości! A młodzieńcy i dziewczęta, których Chrystus wzywa do zachowania dziewictwa na całe życie, niech wiedzą, że jest to uprzywilejowany stan, przez który najwyraźniej przejawia się działanie mocy Ducha Świętego.
Jeżeli dziś mówimy o świętości, o jej pragnieniu i zdobywaniu, to trzeba pytać, w jaki sposób tworzyć właśnie takie środowiska, które sprzyjałyby dążeniu do niej. Co zrobić, aby dom rodzinny, szkoła, zakład pracy, biuro, wioski i miasta, w końcu cały kraj stawały się mieszkaniem ludzi świętych, którzy oddziałują dobrocią, wiernością nauce Chrystusa, świadectwem codziennego życia, sprawiając duchowy wzrost każdego człowieka? Św. Kinga i wszyscy święci i błogosławieni XIII w. dają odpowiedź: potrzeba świadectwa. Potrzeba odwagi, aby nie stawiać pod korcem światła swej wiary. Potrzeba wreszcie, aby w sercach ludzi wierzących zagościło to pragnienie świętości, które kształtuje nie tylko prywatne życie, ale wpływa na kształt całych społeczności.