Brygida urodziła się w 1303 r. na zamku w Finstad koło Uppsali. Jej rodzina była spokrewniona z dynastią królewską w Szwecji.

Jej rodzina była bardzo religijna: ojciec co tydzień przystępował do sakramentów pokuty i Eucharystii. Kiedy Brygida miała 12 lat, zmarła jej matka. Po śmierci matki, ojciec posłał Brygidę na dwór swojej krewnej, która miała zapewnić dziewczynce dobre katolickie wychowanie. Była to niewiasta niesłychanie surowych obyczajów, a w jej domu panowała dyscyplina. Mała Brygida miłująca Chrystusa bardzo dobrze odnalazła się w tych surowych warunkach życia.

Brygida wyrosła na urodziwą młodą damę, nie chciała jednak słyszeć o zamążpójściu, jej jedynym pragnieniem były duchowe zaślubiny z Boskim Oblubieńcem, Panem Jezusem Chrystusem. Postanowiła żyć w czystości do końca życia, lecz nie było jej dane spełnić tego życzenia, gdyż w wieku czternastu lat została z woli ojca wydana za księcia Ulfa Gudmarssona. Brygida i w tym potrafiła odnaleźć wolę Bożą i zrezygnować z własnych pragnień. Mąż Brygidy okazał się dobrym człowiekiem i bratnią duszą dla swej małżonki, która ze swej strony dokładała wszelkich starań, by być najlepszą żoną i matką ich ośmiorga dzieci.

Pałac Brygidy należał do najświetniejszych w kraju. Było w nim zawsze rojno od gości. Brygida dbała o to, by wszyscy wchodzący w jej progi czuli się dobrze. Kierowała domem i gospodarstwem wzorowo, dbała o służbę, z którą codziennie odmawiała pacierze. Nie pozwalała na żadne pohulanki i zbyt swobodne zachowania. Szczególnie jednak była oddana mężowi, okazując mu przywiązanie i wprost matczyną opiekę. Dała mu 4 synów i 4 córki: Martę (1319), Karola (1321), Birgera (1323), Benedykta (1326), Gutmara (1327), św. Katarzynę Szwedzką (1330), Ingeborgę (1332) i Cecylię (1334). Dwóch jej synów umarło w wieku dziecięcym, dwóch w wieku dojrzalszym, ale zasłynęli z wielkich zalet serca i umysłu. Dwie najstarsze córki jaśniały na dworze książęcym jako wzory doskonałości chrześcijańskiej, trzecia wstąpiła do zakonu, czwartą, Katarzynę, czci Kościół jako Świętą. Brygida troszczyła się o wychowanie swoich dzieci w głębokiej wierze, dobierając dla nich odpowiednich pedagogów. Mąż był często poza domem, zajęty sprawami publicznymi, jednak Brygida radziła sobie bardzo dobrze. Nie zaniedbała w tym także wśród tak licznych zajęć rodzinnych troski o własną duszę. Jej kierownikiem duchowym był uczony wiceprzeor cystersów, Piotr Olafsson. Na jej prośbę jeden z kanoników katedry, Maciej, przetłumaczył Pismo święte na język szwedzki, by Brygida mogła w nim się rozczytywać. Na jej życzenie kanonik ten ułożył również komentarze do Pisma świętego.

W 1332 roku Brygida została powołana na dwór króla Magnusa II w charakterze ochmistrzyni. Po kilku latach poprosiła jednak o zwolnienie z urzędu, aby oddać się całkowicie Bogu i rodzinie. W roku 1340 Brygida wybrała się wraz z mężem do grobu świętego Jakuba w Compostelli, w dalekiej Hiszpanii. Wyrzekłszy się spraw ziemskich i czując nieprzeparty pociąg do rzeczy niebieskich, powzięli stanowczy zamiar spędzić po powrocie resztę życia w klasztornym odosobnieniu. Ulf udał się do klasztoru cystersów w Alwastrze, gdzie umarł dnia 12 lutego 1344 roku w opinii świątobliwości. Brygida odsunęła się teraz zupełnie od świata i oddała się modlitwie i umartwieniom.

Bóg obdarzył ją łaską widzeń, w tym też czasie za natchnieniem Bożym postanowiła założyć nowe zgromadzenie męskie i żeńskie na cześć Męki Pańskiej pod nazwą „Zakonu Najświętszego Zbawiciela i Najświętszej Maryi Panny”, zwany często „brygidkami”. Pierwszy klasztor żeński założyła za zezwoleniem papieskim w Wastein. Pierwszą opatką owego zakonu została jej córka Katarzyna. Zakon rozpowszechnił się przede wszystkim w Szwecji, Anglii i Niemczech, tam jednak zniszczył go protestantyzm. W nowszych czasach przywrócono go na terenie Niemiec przez założenie klasztoru brygidek w Altomünster w katolickiej Bawarii.

Od dziecka Święta odbierała nadprzyrodzone wizje mistyczne Pana Jezusa i Najświętszej Maryi Panny. W siódmym roku życia miała widzenie Matki Boskiej, która jej kładła na skronie drogocenną koronę. W roku dziesiątym, słuchają kazania o Męce Pańskiej, uczuła żywą boleść z powodu cierpień Jezusowych. Następnej nocy pojawił się jej Pan Jezus pełen krwawych ran. „Miły Jezu – rzekła łkając – któż Cię tak okrwawił?” „Ci – rzekł Pan – którzy przestępują Moje przykazania i gardzą Moją miłością”. Odtąd rozpamiętywała co dzień Mękę Pańską, wylewając zdroje łez, i często zrywała się w nocy, aby przed krucyfiksem pogrążyć się w modlitwie. Z czasem objawienia pojawiały się coraz częściej. Naglona nimi, pisała listy do możnych tego świata, napominając ich w imię Pana Boga. Królowi szwedzkiemu i zakonowi krzyżackiemu przepowiedziała kary Boże, które też niebawem na nich spadły. W 1352 roku wezwała papieża Innocentego VI, aby powrócił do Rzymu. To samo wezwanie skierowała w imieniu Chrystusa do jego następcy, bł. Urbana V, który też w 1367 roku faktycznie do Rzymu powrócił. Kiedy zaś papież, zniechęcony zamieszkami w Rzymie, powrócił do Awinionu, przepowiedziała mu rychłą śmierć, co się niebawem sprawdziło (+ 1370). Niemniej żarliwie zabiegała o powrót do Rzymu papieża Grzegorza XI. Była hojną dla fundacji kościelnych i charytatywnych. Dom jej stał zawsze otworem dla potrzebujących.

Korzystając ze swojej obecności w Italii, Brygida przewędrowała wraz z córką cały kraj, nawiedzając pieszo ważniejsze ówczesne sanktuaria: św. Franciszka w Asyżu, św. Antoniego w Padwie, św. Dominika Guzmana w Bolonii, św. Tomasza z Akwinu w Ortonie, św. Bartłomieja w Benevento, św. Macieja w Salerno, św. Andrzeja Apostoła w Amalfi, św. Mikołaja w Bari oraz św. Michała Archanioła na Monte Gargano. Do Rzymu powróciła dopiero w 1363 roku. Licząc lat siedemdziesiąt, przedsięwzięła jeszcze pielgrzymkę do Jerozolimy. Długa ta i mozolna podróż strawiła resztę jej sił żywotnych. Wróciwszy w roku 1373, z tęsknotą oczekiwała zgonu, który nastąpił 23 lipca. Córka jej Katarzyna sprowadziła ciało matki do Szwecji i złożyła je w klasztorze w Wastein, gdzie wielu chorych doznało cudownego wyzdrowienia. Dzięki staraniom córki została kanonizowana już w 1391 r. W 1489 roku złożono relikwie matki i córki, to jest św. Brygidy Szwedzkiej i św. Katarzyny Szwedzkiej, w jednej urnie. Kiedy Szwecja przeszła na protestantyzm, relikwie te zaginęły bezpowrotnie.

Brygida pozostawiła po sobie księgę Objawień. Wkrótce znała ją cała Europa. Była wielokrotnie przepisywana. W księdze tej św. Brygida spisała przepowiednie dotyczące Kościoła, papieży żyjących w jej czasach, losów państw i ówczesnych panujących oraz odnośnie do przyszłości wielu innych osób. Była przekonana, że pisze to, co jej dyktował Chrystus. Nawoływała do poprawy obyczajów, groziła karami Bożymi. Dzieło to miało wśród teologów sporo przeciwników. Mimo aprobaty papieży Grzegorza XI i Urbana VI, dzieła św. Brygidy były przedmiotem ataków i dyskusji nawet na soborach w Konstancji (1414-1418) i w Bazylei (1431). Brygida, jakby w przeczuciu, ile kłopotu narobi ta księga, dała ją najpierw do przejrzenia teologom. Ostatecznej aprobaty pismom św. Brygidy udzielił Kościół w akcie jej kanonizacji.

1 października 1999 r. św. Jan Paweł II listem motu proprio ogłosił św. Brygidę współpatronką Europy (razem ze św. Katarzyną ze Sieny i św. Teresą Benedyktą od Krzyża). Św. Brygida jest także patronką Szwecji, pielgrzymów oraz dobrej śmierci.