Jan urodził się w Reims 30 kwietnia 1651 r. w podupadłej rodzinie książęcej jako najstarszy z jedenaściorga rodzeństwa. Straciwszy rodziców, przerwał studia na paryskim uniwersytecie i w seminarium, aby zająć rodzeństwem. Mimo to ukończył studia teologicznie i przyjął w 1678 r. święcenia kapłańskie, dwa lata później otrzymał doktorat z teologii.
W tym okresie nawiązał znajomość z błogosławionym Mikołajem Roland, która okazała się opatrznościowa w odkryciu prawdziwego powołania przez świętego Jana Chrzciciela. Wszystko zaczęło się niepozornie, Mikołaj jako świątobliwy i doświadczony kapłan służył radą i przewodnictwem młodszemu przyjacielowi – ten zaś po śmierci swego mistrza przejął jego obowiązki duchowego opiekuna Zgromadzenia Sióstr od Dzieciątka Jezus i prowadzonej przez nie szkoły oraz sierocińca.
W dziedzinie edukacji i kształtowania młodzieży, święty Jan odnalazł pole do realizacji swych zdolności i talentu organizacyjnego. Wiedząc, jak wiele chwały Panu Bogu, a pożytku społeczeństwu przysparza dobre chrześcijańskie wychowanie młodzieży, oddał się temu zadaniu bez reszty. Szczególnie troszczył się o tych, których rodzice z powodu ubóstwa i braku warunków nie byli w stanie kształcić i prowadzić do Boga. Jedno z najważniejszych zaleceń wychowawczych, jakie braciom szkolnym wpajał ich założyciel była konieczność ciągłej czujności nad duszami dzieci, aby ustrzec je bezwzględnie od zła. Zgromadził wokół siebie grupę energicznych i podzielających jego gorliwość nauczycieli, z której spontanicznie wyłoniło się w 1684 roku Zgromadzenie Braci Szkół Chrześcijańskich.
W regule zakonnej zgromadzenia czytamy: „W wierze bracia (…) poświęcają całe swoje życie budowaniu Królestwa Bożego przez służbę wychowawczą (…)”. Św. Jan sceptycznie odnosił się do modlitwy, która nie owocowałaby w życiu. Swoich braci zachęcał do serdecznego zjednoczenia z Chrystusem, do lektury Pisma Świętego, trwania w obecności Bożej, pokornego i głęboko osobistego umiłowania tajemnicy Wcielenia Syna Bożego, kultu Matki Bożej i nabożeństwa do św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, którego wybrał na szczególnego patrona zgromadzenia. Jako Założyciel głosił potrzebę uświęcenia siebie „dla i poprzez nauczanie”. Dzieło św. Jana okazało się być bardzo potrzebnym, dlatego powstawały liczne szkoły prowadzone przez Braci. Zaledwie sto lat później w samej Francji było 126 szkół i ponad 1000 braci szkolnych. Święty tworzył seminaria nauczycielskie w celu dokształcania Braci. Zorganizował też szereg szkół w zależności od potrzeb: podstawowych, wieczorowych, świątecznych, codziennych, zawodowych i średnich. Nauka w szkołach była bezpłatna i na wysokim poziomie. Na początku Zgromadzenia językiem nauczania była łacina, a w miarę rozprzestrzeniania się szkół nauczano w językach narodowych.
Swoje dzieło św. Jan okupił wielkim cierpieniem. Wobec wielkiego sukcesu Braci Szkolnych czuły się zagrożone dotychczasowe szkoły: parafialne i zakonne, a szczególnie ich nauczyciele i właściciele.
Święty Jan zmarł po krótkiej chorobie w roku 1719. Zostawił po sobie nie tylko wciąż mnożące się placówki naukowe, ale również publikacje niezwykle cenne dla wszystkich zainteresowanych ideałem chrześcijańskiego wychowania młodzieży i edukacji. Został kanonizowany przez Leona XIII w 1900 roku, zaś przez Sługę Bożego Piusa XII ogłoszony patronem katolickich nauczycieli.
Jego motto brzmiało: „Dąż do takiej świętości, byś mógł innych uświęcać”.