Przyszły biskup Irlandii przyszedł na świat w Brytanii w 385 r. w rodzinie chrześcijańskiej. W wieku 16 lat został porwany do Irlandii, gdzie poznał język i obyczaje.

Po 6 latach udało mu się uciec do Francji. Tam zaczął przygotowywać się do pracy na misjach. Kształcił się w dwóch najsłynniejszych wówczas szkołach misyjnych: w Erinsi i w Auxerre. Był uczniem świętego Germana z Auxerre. Swoje „praktyki” misyjne odbywał w Italii oraz w koloniach mniszych na wyspach Morza Tyrreńskiego.

W tym czasie zmarł biskup Irlandii, Palladiusz. Na jego miejsce postanowiono wysłać Patryka, dlatego w 432 r. został wyświęcony na biskupa. Po przybyciu na Zieloną Wyspę zastał małe grupki chrześcijan oraz wielką liczbę pogan. Powoli i w sposób rozważny Patryk zaczął pozyskiwać dla wiary chrześcijańskiej pogańskich kapłanów. Obchodził Irlandię, prosząc władców poszczególnych regionów o zezwolenie na głoszenie Ewangelii. W Armagh (dzisiejsze Ulster) założył swoją siedzibę.

Podczas pracy misyjnej biskup Patryk spotykał wiele przeszkód, grożono mu nawet śmiercią. Z drugiej strony, doświadczał wielkiej życzliwości od miejscowej ludności i jej władców. Patryk ustanawiał biskupów dla poszczególnych szczepów. Kapłanów, którzy mu pomagali zobowiązywał do życia wspólnego na wzór klasztorów. Do liturgii wprowadził obrządek, jaki wówczas obowiązywał w Galii, propagował także spowiedź uszną.

Największą pomocą dla Patryka byli mnisi. Klasztory stawały się ośrodkami duszpasterskimi: opaci byli biskupami, a pozostali mnisi – ich wikariuszami. W tej pracy pomagał Patrykowi św. Kieran. Według podania otrzymał od Patryka dzwon, którym zwoływał mnichów i wiernych na wspólne modlitwy. Zwyczaj dzwonienia mnisi irlandzcy (iroszkoccy) rozpowszechnili na całym świecie.

Ostatnie dni życia Patryk spędził w klasztorze, gdzie oddawał się modlitwie i ascezie. Zmarł 17 marca 461 r. w Armagh, które odtąd stało się siedzibą irlandzkich biskupów.

Święty Patryk jest patronem Irlandii, a także Nigerii (nawróconej przez misjonarzy z Irlandii) oraz wielu miast. Patronuje także inżynierom, fryzjerom, kowalom, górnikom, upadłym na duchu oraz duszom w czyśćcu cierpiącym. Jest opiekunem wiosennych siewów i zwierząt domowych, jego pomocy wzywają lękający się węży i ukąszeni przez nie.

W ikonografii przedstawia się często św. Patryka z liściem koniczyny, aby podkreślić, że ewangelizowanie rozpoczynał od głoszenia prawdy o Trójcy Przenajświętszej.